Geschreven n.a.v. een interview met de advocatenbroers Anker.
Wanneer ik mij niet liet afleiden door de badinerende, docerende toon van Wim Anker en zijn gebaartjes negeerde, werd ik getroffen door de menselijke maat die voor hem en zijn broer geldt, om een misdadiger van een gruwelijk misdrijf te kunnen verdedigen.
Ook waren de heren geroerd door het mededogen van de nabestaanden (weduwe en zoon) van de door hen verdedigde misdadiger Ferdi E, de moordenaar van Gerrit Jan Heijn. Het zal wel een anekdote zijn dat de broers zo naar de onfortuinlijke vermeende dader toe trekken omdat ze door hun moeder als kind in het kippenhok opgesloten werden als ze ervandoor dreigden te gaan?
Waarom schrijf ik hierover? Omdat ik hierin onze valkuil herken de rat altijd weer het voordeel van de twijfel te geven. Mededogen oftewel empathie is wat jou bij de rat houdt… je richt dat op de verkeerde namelijk.
Als Wim Anker dan als Boodschap meegeeft: oordeel niet totdat bewezen is dat de boef fout was (vrij vertaald), gezien de veroordelingsmaatschappij waarin we volgens hem leven, dan denk ik precies het tegenovergestelde als het om een rat gaat.
Er is een verschil tussen het veroordelen van een rat en een misdadiger voor de rechtbank. Oordeel wél over de misdadige rat die over jouw gevoelens heen stampt, die je ontmenselijkt en tot object maakt, die jou niet respecteert, die je kleineert, beschimpt al of niet in het bijzijn van anderen (om de lachers op zijn/haar hand te krijgen en jou klein).
Als je over een gezonde dosis zelfkritiek beschikt, als je geen extreem lange teentjes hebt, als je tegen een grap ten koste van jezelf kunt, dan weet je donders goed wanneer die grens overschreden wordt. Die grens van goed en kwaad waar de rat structureel lak aan heeft, is een totaal andere dan een juridische grens die vastgelegd is in de wetboeken. Het gaat om ethiek, moraal, waarden en normen. Die zijn juist niet beschreven in het recht en daarom is psychische mishandeling een vorm van mishandeling die zelden of zeg maar nooit veroordeeld wordt in Nederland (België wel al heel lang). Domweg omdat het zgn. juridisch niet te bewijzen is. Hoe bewijzen ze dan ‘voorbedachte rade’? Dan kruipen ze toch ook in de kop van de boef? Ratten doen niks anders dan ons vertellen wat we denken, voelen, willen en wat onze intenties zijn… maar dat is wéér iets anders.
Terug naar het oordelen!
Daar waar er in de hulpverlening niet aan ‘waarheidsbevinding’ gedaan wordt, terwijl de psychische schade (later gevolgd door lichamelijke door de voortdurende stress en slechte leefomstandigheden) beslist niet onzichtbaar is, doet de rechter wel aan waarheidsbevinding of iemand al of niet een ander kwaad gedaan heeft, m.u.v. psychische schade want dat telt niet mee. Het gaat om fysieke schade of financiële schade. Oordeel wel en veroordeel ook, als je zeker weet dat je met een rat te maken hebt. En omdat er geen macht op de wereld de rat tot staan brengt in zijn/haar destructieve spoor door onze levens heen, moet je ook véroordelen, zodat je jezelf vrijwaart van verdere destructie. Je sluit de rat als het are zelf op in de nor, je ontzegt de rat toegang tot jouw leven, geest en je hart.
Wij doen namelijk zelf wel degelijk aan waarheidsbevinding want als je dat niet doet eindig je in de goot, het gekkenhuis of in je (te) vroege graf.
Oordeel en veroordeel wel als je merkt dat iemand je structureel zit te jennen en devalueren en je leven kapot probeert te maken. Dit geldt zowel voor privésituaties alsook op je werk. Hoe meer mensen over de rat zijn/haar gedrag oordelen, des te meer zal de rat beperkt worden in zijn/haar destructieve pad, het zal zeker bekort worden. Wellicht spaart het levens, letterlijk of figuurlijk als je je bewust bent van het feit dat er niet alleen maar Ferdi E’ s, Robert M’s, Jasper S’en bestaan maar ook minder moorddadige en misbruikende misdadigers zoals huis-, tuin- en keukenratten en ratten op je werk, die hetzelfde doen in feite, zij het dat hun slachtoffers het er (vaak) levend vanaf brengen. Ferdi, Robert en Jasper zijn volbloed ratten, want zij kozen om hun eigen moverende redenen een ander/anderen wat aan te doen en ze dachten er geen seconde over na hoe dat voor die ander zou zijn. Het zijn de smerigste egoïsten die hun eigen (directe) behoeftebevrediging met stip op één zetten ten koste van hun slachtoffers. Je hoeft niet vermoord te worden om kapot gemaakt te worden! Denk alleen al aan de nabestaanden, of in het geval van een niet moordende rat de sliert medeslachtoffers die ze maken door de pik op jou te hebben (bijvoorbeeld je kinderen!). Nooit zul je weten of ‘jouw’ rat ooit die rode lijn zal overschrijden dus als je het gevoel hebt ‘hier klopt iets niet’ en je doet kennis op over ratten (destructieve figuren voor anderen), oordeel en veroordeel, want dat is je eigen vrijwaring van nog meer leed. En wellicht ook het leed van de jouwen en anderen die dichtbij je staan.
Oordeel en veroordeel!
