… of hoe draai je slachtoffer en dader om?
Mocht u het nog niet begrepen hebben: rat, rattigheid, rattengedrag is overdrachtelijk bedoeld.
Wij mogen namelijk niet spreken over psychopaten en narcisten want daarmee eigenen wij ons de PsygodenTroon toe, die voorbehouden is aan Zij-Die-Het-Weten de Psygoden: -peuten, -ologen en -iaters.
Een destructief persoon een rat noemen, houdt ons daar waar we horen: op de grond
Met die positie voldoen we aan de norm, ver af van Hen-Die-Het-Weten en waartoe wij ons moeten wenden als er kortsluiting ontstaat in ons brein.
Want wij zien als leken ook die afstand wel tussen Hen en ons en we distanciëren ons daarom met graagte van hun Oordelen, Etiketjes, whatever. Tenzij het een zeldzame persoon betreft die zelf ooit door een rat gebeten is, daar heb je dan echt wat aan als (ex)rattenvoer.
Wij hebben als gewone mensen gewoon gezond verstand. Vroeger heette dat boerenverstand. Helaas is boer een uitstervende soort alsmede zijn spreekwoordelijk geworden pragmatische instelling die qua wijsheid en oplossingsgerichtheid regelmatig vér boven Zij-Die-Het-Zouden-Moeten-Weten uitsteeg. Het stomme is, iedereen begrijpt het vrij snel als je het over een rat of rattigheid hebt.
Ook begrijpt iedereen gelijk waar de grens ligt qua gedrag.
Ook begrijpt iedereen dat iedereen zich wel eens rattig gedraagt.
Er schuilt namelijk geen enkele deugd in seriële – of zo je wilt: blijmoedige -onnozelheid.
Het zijn de semi-intellectuelen en pseudomoralisten, die m.i. boerenverstand mankeren, die vinden dat een slachtoffer zich vrijwillig moet onderwerpen aan misbruik of misdaad. Als een slachtoffer zich verzet: wordt hij/zij daarmee automatisch dader.
Dit is een meer dan persverse gedachtengang, maar wel de historisch meest voor de hand liggende.
De slogan ‘Nu is het genoeg’ of ‘Het stopt niet vanzelf’ van Stichting Huiselijk Geweld, slaat wat mij betreft ook hierop. De in mijn ogen huichelachtige mentaliteit heeft voor mij tot doel het eigen straatje te zuiveren of de verantwoordelijkheid rap bij een ander op z’n bordje te schuiven.
Met als grondgedachte er vooral voor te zorgen dat er voor de ‘hulpverlenende’ persoon in kwestie, een grote afstand bestaat tussen goed en fout. Een verbaal Doppler-effect, want de bron dient vervormd te worden opdat ‘wij niet weten’ waar het goed of fout zich bevindt, misschien wel bij degene die het goed of fout veroordeelt?
Het is voorgeschreven en bij de wet vastgelegd dat alleen een rechter daarover mag oordelen.
Alsof we het antwoord op die vraag niet allang zelf aan ons water voelen… tsss.
Goed en fout voor de wet zijn heel andere dingen dan huis, tuin en keuken goed of fout. Een rechter oordeelt daar helemaal niet over. Veel verderfelijke praktijken zijn namelijk juridisch niet ‘fout’, dus zijn ze dan automatisch goed?
En daarom heb ik de rat opgetrommeld. Vanuit nederigheid naar het calvinistische matriapatriarchaat m/v toe, laat dat duidelijk zijn. Die er, wederom naar mijn bescheiden mening, een zwalkende dubbele standaard en moraal op na houdt. Die meet met de maat die het beste past in de gegeven situatie, die maximale persoonlijke vrijwaring biedt van de ‘schuldvraag’. Die overigens door diezelfde persoon direct gesteld wordt na de uitroep: ‘ik ben verbijsterd’.
Terwijl het toch helemaal niet zo ingewikkeld hoeft te zijn.
Er is maar één maat waarnaar gemeten hoeft te worden: goed of fout.
Misschien dat er toch nog ‘boeren’ rondlopen, met bijbehorend ietwat archaïsch aandoend verstand? Die snappen dat niet de wet maar onze moraal en ethiek het gevoel bepalen of iets recht, onrecht of krom neprecht is.
Die moraal en ethiek zijn, hoe egoïstisch, alleen gericht op ons eigen welzijn en daarmee automatisch óók het welzijn van anderen om ons heen, want we kunnen het niet alleen.
Is dit nu zo ingewikkeld? De fabel van de kikker en de schorpioen is toch illustratief genoeg?
Of is het een aan VOC-mentaliteit grenzende overmoedigheid je tegen kolonialisten van je geest en welzijn uit te spreken? De bron van het geluid aan te wijzen en wat ‘fout’ voor je welzijn is?
Als je je niet verzet tegen rattig misbruik, terwijl je dat wel kunt, kun je toch óók niet met jezelf verder leven?
Dit is een understatement, geen vraag.
Is dan niet het minste wat je kunt DOEN, rattigheid zichtbaar maken en vertellen dat er maar één maat is? Dat moet voor Psygoden en bestuurders toch ook niet moeilijk te begrijpen zijn?
Of moeten we aan het zelfreinigend vermogen van deze goden twijfelen?
Daar zijn wel wat redenen toe…
